Honds

Wat de kattenkarakters betreft – ik ben eruit. Wetenschappers hebben het natuurlijk te druk om kalm en systematisch na te kunnen denken, maar door omstandigheden ben ik in de gelegenheid dat wel te doen. En dit is mijn onweerlegbare conclusie: je hebt lieve poezen en krengen van katten. Wat dat betreft zijn dieren net mensen: ze deugen bijna allemaal, maar in allerlei gradaties. Het lijkt me veilig om deze conclusie ook direct toe te passen op andere zoogdieren, zoals de trouwste vriend van talloze mensen: de hond.

Waus

Omdat de discussie leeft van controverses, gooi ik toch even een knuppel in het hondenhok. Ik denk dat de meeste honden niet bijzonder slim zijn. Ik weet het, mijn inbox stroomt dadelijk over van hondenliefhebbers-haatmail, maar dat mag mij er niet van weerhouden hier pal te staan voor de waarheid: honden zijn aangenaam waus.

Ik kan de tegenwerpingen zelf ook verwoorden, maar die overtuigen mij geenszins. Ja, honden kunnen allerlei kunstjes leren en afgekloven botten, pakjes heroïne en handgranaten opsporen. Maar dat danken zij aan hun voortreffelijke reukvermogen, met intelligentie heeft het maar weinig van doen. Wanneer we mensen zien die in trance achter hun organen aanlopen bewijst dat ook niet dat zij over een scherpe geest beschikken.

Ik kies voor ‘waus’ omdat ik ‘dom’ te negatief vind. Het is fijn om waus te zijn, vooral ook voor andere levende wezens met een gevoel voor humor. Honds gedrag is onbesuisd, ongemanierd en ongecompliceerd. Wanneer een hond wil weten hoe het bij jou ruikt in de kruisstreek, dan duwt hij ongegeneerd z’n neus tegen je gulp. Op dat gebied ben ik als mens toch behoorlijk geremd.

Aanhangsel

Zeker, honden kunnen mensen redden, maar ze zijn ook heel goed met het zichzelf nodeloos in problemen brengen. (Kijk hier maar even voor een hilarisch voorbeeld). Het is niet moeilijk om op YouTube een stroom van filmpjes te vinden waarin heldhaftige mensen angstige honden uit hun benarde posities bevrijden. Omdat je weet dat die filmpjes altijd goed aflopen, kun je er vaak ook nog hartelijk om lachen. Dat lachen gaat over in een ontroerde glimlach wanneer zo’n braaf beest weer veilig op het droge of in de armen van z’n liefste mensen springt. Honden zijn uitgerust met een speciaal aanhangsel om hun opwinding en enthousiasme te tonen. Nee, ik heb het nu over de staart – dit geldt ook voor de teefjes.

Brave goedzakken en bijthonden

Zelf heb ik nog nooit een hond gehad, maar ik heb natuurlijk genoeg honden van dichtbij geobserveerd om er met groot gezag over te kunnen spreken. Dat begon 50 jaar geleden op de basisschool met de zwarte poedel van juf Els. Een hondje dat er helemaal bij hoorde met z’n afgeknipte staartje en getrippel door het klaslokaal. Minder enthousiast was ik over de grote zwarte bouvier die schuimbekkend in m’n knie hapte toen ik in Ootmarsum totaal onschuldig langs een boerderij fietste. Later hoorde ik dat het beest gepest was en daardoor zo agressief reageerde.

Een andere bijthond maakte ik van dichtbij mee, vlak voor onze huisdeur. We stonden met een heel stel kinderen rond een grote herdershond toen het dier plots naar mijn broer Frank hapte. Hechtingen en een tetanusprik waren zijn deel, wij kwamen met de schrik vrij.

Goede samenwerking

Een andere broer, Martin, werkte een tijdlang als beveiliger op Schiphol. Hij nam eens een herdershond mee naar huis die alles en iedereen scherp in de gaten hield. Ons werd gezegd vooral normaal te blijven doen. Dat valt nog niet mee als je een eigenwijs jongetje bent. Zodra de hond ons z’n rug toekeerde, was het oké en zag hij geen gevaar meer in ons. En zo gebeurde het.

Diezelfde broer woonde kort in Friesland. Hij had een Deense (of Duitse?) dog en een klein katje. Deze werden gezamenlijk uitgelaten. De kat daagde andere dieren uit en ging snel tussen de poten van zijn grote vriend lopen zodra daarop gereageerd werd. Ze konden ook in goede samenwerking keukenkastjes openmaken, als ik het me juist herinner.

Met honden is het net als met antieke auto’s, krokodillen, IJslandse paarden en andere hebbedingen: ik vind het fijn om ernaar te kijken en af en toe een foto van te maken, maar ik hoef ze niet allemaal in huis te hebben. Als het om honden gaat is het voor mij voldoende om af en toe een balletje of stok te mogen gooien. Ik vind het persoonlijk niet zo erg dat ik niet tweemaal daags vol goede moed met schep en poepzakje door de wijk hoef te lopen.

Labradoedel

Mijn zwager Peter en zus Judith hebben een labradoedel. Dat is een waanzinnige naam en zo ziet het dier er – even onder ons gezegd – ook uit. Totaal uit verhouding. Alsof je een Shetlandpony de kleren van een Schots schaap hebt aangetrokken. Het dier is dolenthousiast en gezegend met een heldhaftig karakter. Dat laatste zou je ook als ‘niet zo slim’ kunnen typeren, maar ik kies mijn woorden met zorg. De familiebanden zijn mij veel waard en de koffie met gebak smaakt nog altijd heel goed in IJmuiden.

Ik ga mij zwager en zus niet vertellen dat ze een monster van Frankenstein in huis hebben gehaald. Wellicht komen ze zelf nog dat bericht tegen over de fokker die spijt heeft van zijn labra-broddelwerk.

Ondertussen is labradoedel Banjer een lieve witte goedzak die uit pure blijdschap in het voorbijgaan hooguit een paar kostbare kristallen glazen van de salontafel zwiept. Moet men maar plastic IKEA-bekers gebruiken.

Laat ik afsluiten met een foto die twee dingen in één keer onomstotelijk aantoont: honden zijn waus en ik durf voor een leuke foto waanzinnige risico’s te nemen.