Mina, was het dan allemaal een leugen?

Negentien jaar heb ik haar liefdevol verzorgd. Ze kwam ter wereld op een bruidsjurk, onderin de kledingkast van een schoonzus. Ze bleef als laatste over in een nestje kittens dat onder de ogen van haar moeder steeds leger werd. Die moeder was van Franse afkomst en had de naam Trouvé gekregen. Ze had haar adoptieouders in de zomer tijdens hun vakantie zelf uitgekozen en sindsdien waren zij onafscheidelijk. Trouvé kwam illegaal de grens over en burgerde razendsnel in. Zo snel, dat er dus een nestje vol kittens van kwam.

Het laatste zwarte poesje was al min of meer geclaimd door mijn toen nog thuiswonende zus. Zij vroeg of wij ons zolang over het dier wilden ontfermen tot het moment dat zij eigen woonruimte zou hebben. Ik antwoordde: “Ik wil haar wel in huis nemen, maar dan blijft ze ook altijd bij ons.” Je gaat je immers al snel hechten aan zo’n dier en je hoopt stilletjes dat het andersom ook zo is. Mijn zus was het daar eigenlijk wel mee eens en zo werden wij een zwart poesje rijker en Trouvé een laatste kitten armer. Het leven is hard.

Dieuwertje

We hebben haar niet direct Mina genoemd. Poes heette eerst Dieuwertje omdat die naam perfect leek te passen, maar ook omdat ik – net als een groot deel van mannelijk Nederland – een zwak had voor die donkerharige, toen nog jeugdige KRO-omroepster. Dit kan ik na al die tijd gerust opbiechten, het is inmiddels verjaard en iedereen zal het begrijpen.

In sommige landen krijgen kinderen pas een naam zodra zij een paar dagen oud zijn. Heel wijs. Je wilt geen baby bij de geboorte Henk noemen als je een week later moet vaststellen dat het ontegenzeggelijk een Antoine betreft. Dieuwertje werd dan ook al heel snel omgedoopt tot Mina want dit bleek door voortschrijdend inzicht en nadere kennismaking haar eigenlijke naam te zijn. Volledigheidshalve: Mina Catharina Johanna Alberta Geertruida Schetterbek. Wij houden het graag eenvoudig in onze familie.

Winkeldochter

Als Mina de laatste keuze was, de winkeldochter, dan moeten die andere kittens wel absolute topdieren geweest zijn. Want Mina was grappig, stout, aanhankelijk, trouw én onverschrokken. Ik speelde partijtjes tennis met haar (zij won altijd) en wanneer het propje per ongeluk via de open deur in het trapgat van ons bovenhuis belandde, vloog Mina er als Supergirl achterna. Ze wist precies hoe dat moest en kwam het propje onvermoeibaar bij me terugbrengen. We hebben haar nooit gezegd dat dit honds gedrag was, je moet dieren niet in benauwde categorieën opsluiten. Katten al helemaal niet.

Mina verraste ons met zelfgevangen muizen en een dikke pad die zij onder ons bankje had gedreven en die wij na de vakantie morsdood, verstijfd en uitgedroogd aantroffen. Beesten hebben zelf minder last van dierenliefde.

Ze wist dat wij niet wilden dat zij op de eettafel ging zitten, maar deed dat per ongeluk af en toe toch. Dat zagen wij direct wanneer wij thuiskwamen en omhoog door het raam keken, maar zodra wij de huiskamer binnenstapten had zij haar uitkijkpost uit vrije wil verlaten en zat zij op een onschuldige plek.

Wat kan ik nog meer over Mina vertellen? Ze verhuisde probleemloos mee van Zwanenburg naar Hoofddorp, werd onomstreden kattenkoningin aan deze zijde van de Marga Klompésingel en bleef jarenlang bakjes leegeten én bakken volpoepen. Ze was er al voordat onze drie kinderen kwamen en schoof successievelijk steeds een plaatsje op naar een lagere trede. Ze vond dat niet erg, ze was dat gapende trapgat gewend en er kwam steeds iemand bij om haar liefde en aandacht te geven.

Klauwtjes

Ik weet dat ze een keer bij me op schoot lag en tussen mijn benen door op de grond dreigde te glijden. Ik had een dunne joggingbroek aan. Gelukkig kon ze zich net op tijd met twee klauwtjes aan beide binnenkanten van mijn benen vastgrijpen terwijl ze steeds verder naar beneden zakte. Bijna had ze zich bezeerd, maar gelukkig kon zij dat met een uiterste krachtsinspanning voorkomen. Bij mij zijn de wonden inmiddels genezen.

Mina mag dan van lage komaf geweest zijn (al kunnen we niet geheel uitsluiten dat ze van Franse adel was en via een ingewikkelde bloedlijn afstamde van de kat van Cleopatra), ze had wel friends in high places. Dit is geen grootspraak, ik ga dit direct hieronder met beeldmateriaal bewijzen.

Socks

Een andere vooraanstaande familie had destijds ook een kat met een leuke naam: Socks. Hij had zelfs een officiële PR-medewerker die z’n fanmail moest beantwoorden in opdracht van de Grote Baas. Ik las dat ergens en waagde er als persoonlijk assistent en secretaris van Mina een kaartje aan. Uiteraard kreeg ze per kerende post antwoord vanuit het Witte Huis.

Zwijgend

Mina werd aan het eind van haar leven een tikkeltje mesjogge. Ze eiste luidkeels eten nadat ze net haar bakje had leeggekauwd en stond met haar voorpootjes in de kattenbak terwijl haar achterkant buitenbaks deed wat achterkanten binnenbaks behoren te doen. Ik ruimde het elke keer zwijgend op.

Nooit zijn we met Mina naar de dierenarts geweest. Pas toen ze op een kwade dag zacht klagelijk begon te miauwen en niet meer bij me vandaan wilde (of kon?) gaan, wisten wij dat dit kattenleven voltooid was. De laatste nacht heb ik met haar gewaakt. Zij in een kratje bij mij op schoot, ik met rode ogen op de bank.

De dierenarts had het de volgende ochtend gauw gezien en in het geval van doodzieke dieren levert een genadige, bespoedigde finale geen grote ethische dilemma’s op. Ook dit gebeurde zwijgend en bij haar deed het minder pijn dan bij mij.

Samen met onze drie kinderen hebben we voor haar een begraafplaatsje gecreëerd in een stemmig hoekje van onze achtertuin. Daar rust zij nog altijd in vrede.

En nu lees ik in de Volkskrant dat katten volgens wetenschappers niet werkelijk van hun baasjes houden. Vandaag – na al die katloze jaren – is het dus mijn beurt om jammerlijk te mauwen aan de leestafel van onze bieb. De mensen rondom mij kijken verstoord op wanneer ik het niet langer uithoud en klagelijk en hoofdschuddend begin te jammeren. “Mina! Mina! Was het dan allemaal een leugen? Heb je me al die jaren alleen als simpele propjeswerper, brave bakjesvuller, levende krabpaal en goedmoedige poepschepper gebruikt!?”

Ik verlaat de bieb stilletjes voordat er mannen in witte jassen worden gebeld. Ik hield heel veel van mijn kat, maar ik moet natuurlijk wel een beetje normaal blijven doen.

Blijft de vraag of de liefde wederzijds was. Een vraag voor wetenschappers, inderdaad, maar vanzelfsprekend niet voor mij.

PS nagekomen mededeling. Zal dan ook wel weer fake zijn.