Een kroon, zeer schoon

“Daarom verliezen wij de moed niet; integendeel, ook al vergaat onze uiterlijke mens, toch wordt de innerlijke mens van dag tot dag vernieuwd…”

Dat zijn de woorden waar ik gisteren aan moest denken, in de taal waarmee ik ben opgegroeid en in de verwoording die mij vertrouwd geworden is. En als iets te vanzelfsprekend geworden is, kan het helpen wanneer er een nieuw licht schijnt op plaatsen waar je inzicht wat verduisterd is geraakt. Ik koos daarom voor de vertaling van Eugene Peterson (The Message) als bijschrift bij – letterlijk – twee profielfoto’s die elk hun eigen verhaal vertellen. Bevroren momentopnamen die tegelijkertijd ook niet alles zeggen. In het jaar dat ik lachte, moest ik huilen. En andersom.

Afgelopen week kon ik net op tijd een kroon uit een zwanenhals redden. Tijdens het tandenpoetsen viel het tandheelkundige kleinood spontaan uit mijn bovenkaak en verdween het in het kolkende afvoerputje van de wasbak. Ik zette direct de kraan uit en verrichte schuimbekkend mijn reddingsoperatie. Komende woensdag gaan wij gelukkig weer naar Joost (na 30 jaar mag je je tandarts bij de voornaam noemen) en dan kan het kostbare kunstwerkje deskundig teruggeplaatst worden. Ik heb Joost al vaker verteld dat tandheelkunde in mijn geval bovenal monumentenzorg is.

Als je ouder wordt, val je langzaam uit elkaar. Ik zeg het maar zoals het is, je komt er vroeg of laat toch wel achter. Gelukkig valt er veel te redden en repareren. Ruben Timman maakte een paar portretten (‘Meesterwerken’*, noemt hij ze zelf) om me te helpen bij mijn comeback. De foto’s werden gemaakt op een koude dag en mijn bezorgde expressie leek ook bevroren. En toch zijn de foto’s me dierbaar omdat Ruben een broer is, omdat grijze dagen ook hun waarde hebben én omdat de Meester aan ons allen de handen vol heeft. Kun je dieper kijken dan de oppervlakte? Kijk je iemand lang genoeg in de ogen om te ontdekken wat er echt vanbinnen leeft?

Innerlijk vernieuwd worden. Dagelijks. Een frisse poetsbeurt voor het brein. Een schoongewassen hart, een geest die zich laat resetten, een oordeel dat je voor je kunt houden zodat je het niet uitspreekt – in elk geval niet voordat je het hart van de ander gewonnen hebt. Goede voornemens voor mijn volgende levensjaren. Herinner me er maar aan, want toenemende vergeetachtigheid hoort bij de geleidelijke aftakeling. Mildheid ook, als je daar genoeg innerlijke ruimte voor laat. En soms kun je iets kostbaars uit een afvoerputje redden.

*’Meesterwerken’ verwijzen allereerst naar de Oneindige Mensenmaker en niet direct naar degene die het beeld kunstig mag vastleggen.