Wandelen naar Pasen

De tweede maand van het jaar laten we alweer bijna achter ons. Voor mij is er veel veranderd in 2018 en ik moet daar nog steeds aan wennen. Mijn werk verhuisde van Amsterdam naar Heerenveen en ik verhuisde mee – voor een paar dagen per week. De overgang is goed verlopen, we zijn hartelijk en collegiaal ontvangen – maar het is toch nog een proces om in een nieuw ritme te komen. Bovendien merk ik dat ik twintig jaar werken in een vertrouwde omgeving niet gemakkelijk achter me laat. Ik ben een loyaal persoon, ik ga niet zomaar weg. Bij eerdere afslagen in mijn leven heb ik me ook vaak door omstandigheden laten leiden – je hebt niet alles zelf in de hand. Ik heb ook keuzes gemaakt die niet ‘opgelegd’ waren, maar die voortkwamen uit mijn hart. Men beweert dat een mens geen vrije wil heeft (‘Wij zijn ons brein’) maar ik ben dan kennelijk zo gemaakt om het daar niet mee eens te zijn. Veel keuzes worden voor je gemaakt, vaak moet je je ergens bij neerleggen. Maar sommige keuzes maak je echt zelf – en dan gaat het vaak om iets waar je voor op wilt gaan staan.

OPSTAND
Ooit verzette ik me met mijn collega’s tegen een verandering die ons opgedwongen werd. Er was geen rekening gehouden met onze belangen, onze ideeën en wensen. Van hogerhand was bepaald wat ‘goed’ voor ons was. Opstand was het gevolg – en het hele ‘feest’ ging niet door. Hoe kun je een verandering doordrukken als er helemaal geen draagvlak voor is?
Dit keer ging dat vele malen beter. Opnieuw waren het omstandigheden die verandering noodzakelijk maakten, maar het proces daarnaartoe verliep veel zorgvuldiger. Dat wil niet zeggen dat een verandering daardoor prettig wordt of dat het voor iedereen positief uitpakt. Soms moet je kiezen uit opties die in elk geval pijn met zich meebrengen – en dan is het zaak om de pijn te beperken en te kiezen voor wat verstandig is.

OPGEJAAGD
Ik geef mooie boeken uit over ‘tot rust komen’ en ‘leven in balans’. Dat doe ik terwijl ik met mijn collega’s van de ene naar de andere deadline jaag. Zelf tijdens de moeilijke laatste maanden van 2017 ging dat werk ‘gewoon’ door. Nu, in een nieuwe samenstelling op een andere plaats, is er evenmin een lange adempauze. Het werk gaat altijd door, en dat is maar goed ook.
Ik ben een self-starter. Ik kan niet echt stilzitten en nietsdoen. Dat breekt me op in periodes dat ik de druk van de ketel zou moeten halen, want ook dan blijf ik mezelf opjagen. Het is een mix van levenslust, passie voor mijn werk, verantwoordelijkheidsgevoel en – dat zal eerlijk gezegd ook altijd een rol spelen – geldingsdrang. Hoe zorg ik er nu voor dat ik m’n motortje niet opblaas en mezelf (en anderen) ongewild voorbijloop?

WANDELEN
Ik houd van wandelen. Omdat ik in het dagelijks leven te vaak ‘ren’, kan ik beter in mijn vrije tijd wat rustig aan doen. Wandelen laat zich heel goed combineren met een andere liefhebberij: fotograferen. Je maakt geen goede foto’s wanneer je jezelf de tijd niet gunt om stil te staan en te focussen. Als je snel in beweging bent, trekt de wereld aan je voorbij. Je ziet het meeste niet. Maar als je wandelt en je zintuigen niet afsluit voor de buitenwereld, dan ga je dingen zien, horen, ruiken, voelen en proeven. Dat is de mix die voor een druktemaker als ondergetekende goed werkt. Ik moet de spanning uit mijn lijf lopen en mijn geest vullen met frisse indrukken. Ik weet dat ik dit nodig heb, maar toch gaan er weken voorbij dat ik mezelf er de tijd niet voor gun.

Want hij heeft ons gemaakt tot wat wij nu zijn: in Christus Jezus geschapen om de weg te gaan van de goede daden die God mogelijk heeft gemaakt. (Efeziërs 2:10)

GOEDE WEEK
We gaan een mooie periode tegemoet. De dagen worden langer en de omgeving wordt straks weer groener. Ik ben van plan om ervan te gaan genieten. De andere standplaats biedt ook nieuwe mogelijkheden om een andere omgeving te verkennen. Het is mijn voornemen om de komende maanden tijd te maken voor ontspanning en beweging. Dat kan ik heel goed combineren met mijn sociale leven en werk en ik weet dat ik deze keuze moet maken om alles vol te kunnen houden. “De kruik gaat zolang te water totdat ze barst”, luidt het spreekwoord. Een kruik is een metafoor voor ons breekbare lichaam. Ik weet dat het om de schat gaat die in die kruik verborgen zit, maar de verpakking is niet onbelangrijk.
Ik ga in de maand maart wandelen naar Pasen. Dit feest van Christus’ opstanding valt dit jaar op 1 april. Een passende datum voor het gedenken van een gebeurtenis die door velen voor een ‘dwaasheid’ zal worden versleten. Maar ik geloof in de opstanding. Ik wil opnieuw met eigen ogen zien hoe het groen tevoorschijn komt, hoe blaadjes uitbotten en bloemen hun hoofdjes boven de doodgewaande aarde steken. Alles lijkt levenloos, maar schijn bedriegt… Het leven wint van de dood.

De laatste week van de maand maart wordt heel speciaal. Ik zal er nog wel meer over melden zodra dat kan. In elk geval ben ik van plan om in die week elke dag een flink stuk te lopen – tot Goede Vrijdag – want dat is een dag om rustig bij stil te staan. De Goede Week wordt een mooie week. Geen gemakkelijke week. Wel een periode van beweging en reflectie. Ik ga wandelen in Friesland en het is niet het plan om dit alleen te doen. Mocht je een of meer dagen aan willen sluiten, laat het me weten. We zijn niet op de wereld geplaatst om steeds alleen onze weg te gaan.