Half april: tijd voor een berichtje!

Ja, het is weer lang geleden dat ik voor het laatst geblogd heb. Geen teken van verveling of gebrek aan inspiratie, veeleer een druk leven met weinig tijd voor zo’n update. Mensen die me volgen via sociale media, weten wel zo’n beetje waar ik druk mee ben geweest. Het is half april: tijd voor een berichtje!

Ik type deze woorden op ‘mijn’ kamertje in Jubbega. Wat een verschil met begin dit jaar, toen kwam ik in het donker aan en vertrok ik zonder daglicht. Inmiddels moet ik de zonwering dichthouden om niet te vroeg gewekt te worden. Buiten lopen de bomen uit en dit is een periode van het jaar die ik altijd zeer waardeer. Je zult zien hoe snel het nu gaat: nu zijn veel takken nog kaal, maar straks knalt het groen weer uit de knoppen.

Deze blogpost ga ik een beetje op gevoel schrijven. Het is niet mogelijk om hier te vertellen wat er allemaal de laatste maanden gebeurd is, maar ik wil hier wel melden dat ik m’n draai gevonden heb bij Royal Jongbloed in Heerenveen. Samen met mijn Ark Media-collega’s heb ik vanaf dag 1 hard gewerkt om de vaart erin te houden en aansluiting te vinden bij werkwijze en -tempo van onze nieuwe werkgever. In principe is er aan onze werkwijze binnen het team niet zo heel veel veranderd, maar op elk niveau zijn er nu collega’s met wie wij de plannen afstemmen.

De voettocht met rolstoelers in de week na Pasen moet hier natuurlijk vermeld worden. We liepen vanaf Sint Jacobiparochie naar Heerenveen in drie dagen tijd. In praktijk vergde de traditionele wandelroute, bekend als het Jabikspaad, meer kilometers dan je op basis van Google maps (wandelaars) zou verwachten. We moesten daarom onze aanpak wat aanpassen, maar de kilometers zijn gemaakt en de ervaring was onvergetelijk. Voor mij was het gelijk ook een mooie kennismaking met Friesland. Natuurlijk ben ik hier wel vaak geweest, maar nu ik in deze provincie werk neem ik toch meer tijd om rond te kijken en kennis op te doen.

Het was mooi om te merken hoe vriendelijk en gastvrij de mensen hier zijn. Tijdens een van de wandelingen moesten we een sanitaire stop maken (voor een van de rolstoelers, en dat is  niet eenvoudig als alle horecagelegenheden dicht zijn!) en we klopten maar vrijmoedig op het raam bij een woonhuis in een van de dorpen die we aandeden. Een oudere dame deed open, vroeg ons om stil te zijn omdat haar man ernstig ziek op bed lag, maar liet ons wel binnen om ons te helpen. Er ontstond een bijzonder gesprek in de korte tijd dat mijn vriend in rolstoel gebruik maakte van het toilet. We bleken op dezelfde wijze in het leven te staan (de vrouw zei: “wij geloven dat we kracht krijgen om dit kruis te dragen”) en het werd een korte, ontroerende ontmoeting.

De ontvangst in Heerenveen door collega’s en een verslaggever van Omroep Friesland was ook onvergetelijk. Een optreden van medewandelaar Rogier Pelgrim sloot dit avontuur op gepaste wijze af. We hebben aandacht kunnen vragen voor het boek en de dvd I’LL PUSH YOU (het verhaal van twee Amerikaanse vrienden, één van hen in een rolstoel en totaal afhankelijk van hulp en verzorging door zijn vriend), maar de ervaring was ook voor onszelf van grote betekenis. De sportieve uitdaging was niet enorm, maar voor ongeoefende wandelaars en rolstoelers was het toch een opgave om zo’n 60 kilometer af te leggen in drie dagen tijd. En: dat is gelukt!

Vorige week was ik voor het werk in Londen. Bij eerdere gelegenheden greep ik zo’n werkbezoek altijd aan om in de vrije tijd nog wat door deze mooie stad te wandelen, deze keer was het mistig in Londen en had ik te veel kilometers in de benen (ook op de beursvloer) om mezelf nog te zetten tot lange stadswandelingen.

Ik kijk uit naar de komende maanden met lente- en zomerweer. Vanavond nam ik met de auto een kleine omweg en kwam ik langs mooie vaarten, weilanden en bossen. Naar verluidt is dit ‘het mooiste deel van Friesland’ – houd mij ten goede, ik ga af op de mensen die hier wonen. In deze tijd komt de camera wat sneller uit de tas en maak ik ook aardig wat foto’s met mijn iPhone.

Zojuist reed ik langs een kale boom die versierd was met kleurrijke vogelhuisjes. Ik zette de auto in de berm, stapte uit en schoot wat plaatjes. Terwijl ik dat deed zag ik een man die vlakbij in de tuin aan het werk was. “Leuk dat je stopt om er foto’s van te maken. Ik zal het mijn buurman zeggen, hij heeft deze vogelhuisjes gemaakt. Ik heb ze in een dode boom opgehangen nadat mijn vrouw overleed. Het is wat symbolisch.” Ik vertelde dat ik blij werd van dit beeld en dat ik het een mooi idee vind dat hij op deze wijze zijn vrouw eert. “Ik krijg er een lentegevoel van”, zei ik. Hij lachte tevreden en ik vervolgde mijn weg. Een eenvoudige ontmoeting, een kort gesprek, maar het zijn de dingen waar ik van kan genieten.

Hopelijk vind ik de komende maanden vaker tijd om hier op mijn eigen ‘Vrijplaats’ iets meer te vertellen over wat ik meemaak en doe. Deze maand zijn er boekpresentaties van OKER (roman) en VOL VAN DE GEEST (boek over aard en werk van de Heilige Geest) en ik heb een aantal afspraken met auteurs in het land. In mei gaan we, na het vertrek van een redacteur die ons jarenlang ondersteund heeft, met twee nieuwe redactie-collega’s aan de slag. Opnieuw een verandering die uitdagingen en kansen met zich meebrengt. Hopelijk kunnen we daarna met een ingewerkt team binnen een groot verband doorgaan met het uitgeven van boeken die zich onderscheiden door vorm en inhoud. Ik heb er ook zin in om dat te doen in samenwerking met alle nieuwe collega’s hier – die inmiddels ook vertrouwd voor ons worden. Het is een mooi vak.

In de persoonlijk sfeer gaat het ook goed met mij/ons. Op dit moment zijn onze volwassen kinderen (3) weer wat vaker thuis, tussen nieuwe woningen en werkzaamheden in. Zelf ben ik drie dagen per week van huis om in Heerenveen te werken. Het ritme went, het valt me veel minder zwaar dan gedacht. Bovendien kom ik in de gelegenheid om ‘tijdens de rit’ mensen te bezoeken en mijn horizon te verbreden. Uitdagingen blijven er genoeg, ook deze organisatie maakt een veranderingsproces door, maar er zijn goede kansen en ik geloof dat we die gaan grijpen!

Mijn oudste broer is deze week begonnen aan een nieuwe pelgrimage naar Santiago de Compostella. Ik vind het stoer dat hij dit doet en raak er steeds meer van overtuigd dat ik ook eens deze lange weg wil gaan. Daar zal het de komende jaren niet van komen, maar wie weet ligt het wel in het verschiet. De vakantieperiode komt ook weer dichtbij, waarschijnlijk blijven Lydia en ik een beetje dichter bij huis dan voorgaande jaren. Ik heb in Friesland opnieuw gezien dat je niet ver weg hoeft te gaan om te genieten van natuur en cultuur. Nou ja, dat is het voor dit moment, leuk als je reageert op deze plek of via sociale media. Groeten uit Jubbega!