Alleen samen

Tussen de werkzaamheden door stap ik naar buiten voor wat frisse lucht en beweging. De drukste tijd ligt achter mij, we gaan een periode tegemoet van afstandelijk samenzijn en nabije eenzaamheid. En dat terwijl we dachten dat het inmiddels allang weer normaal zou zijn.

Het is stil op straat en ik kan kiezen uit een aantal vaste rondjes. Ik mag dan mijn camera thuislaten, mijn mobiel bungelt op heuphoogte als onschuldige revolver.

Ik passeer twee mannen met een wederzijdse groet. De een gebruikt een wandelstok, de ander schuifelt met rollator wankelend door het geelgeverfde voetgangerstunneltje. Ze zijn jonger dan je zou verwachten en ik vermoed dat ze elkaar vriendelijk op sleeptouw hebben genomen. Ik wandel verder en keer pas om als ik aan de andere kant van het tunneltje ben aangekomen. Soms moet je gewoon schieten. Beide figuren steken weerloos af tegen het buitenlicht. Ik weet dat dit beeld me iets te vertellen heeft en schiet de vrienden genadig in hun rug. Niemand raakt daarbij gewond, er is alleen wat lichte ontroering aan mijn kant, maar daar merkt verder geen mens iets van.

Ik geniet stilletjes mee en leg ook dit tafereeltje betrokken afstandelijk vast

Verderop passeer ik een speelveldje, meestal in gebruik als hangplek voor jongeren. Nu is er een complete schoolklas neergestreken als een zwerm kwetterende vogeltjes. Jongens en meisjes dwarrelen door elkaar, spelen elkaar allerlei ballen toe en maken ongedwongen plezier in hun frisse buitenwereld.

Een leraar geeft het sein dat er verzameld moet worden. Hij is van mijn leeftijd en lacht vriendelijk als ik zeg dat ze net lekker lucht aan het happen zijn. Ik kijk om en zie hoe drie meisjes samenklitten en elkaar in beweging zetten – arm in arm terug naar binnen. Er hangen steeds wat kinderen rond – en aan – de man, ik weet gewoon dat ze hem vertrouwen en dat hij het kalme middelpunt van hun schoolbestaan is. Ik geniet stilletjes mee en leg ook dit tafereeltje betrokken afstandelijk vast.

Later besef ik dat ik ben blootgesteld aan alledaagse goedheid. Ik hoop nu dat het besmettelijk is: leven dat doorgaat, dapper schuifelend in gedeelde eenzaamheid of onbevangen verbonden in speels vertrouwen.