Opgestaan, plaats vergaan…

Ik schreef een overdenking voor Preek door de week van de Meerkerk in Hoofddorp. Samen met Lydia ben ik al jaren lid van deze kerk en we komen graag in de diensten. Maar ja… de stoelen blijven nu bijna allemaal onbezet want die mooie ruimte is nu ineens een gevaarlijke omgeving geworden voor mensen in grote gezelschappen. De gevulde zalen zijn vervangen door stromen van zegen via de wifi. En dat gaat verrassend goed, die live streaming, al is het natuurlijk niet hetzelfde als een wekelijkse ontmoeting.

Als je iets verliest, wat komt er dan voor in de plaats? En hoe lang moet je rustig blijven afwachten?

We maakten ons een paar maanden geleden druk over Brexit, dreigend terrorisme, de stikstofproblematiek en de onstuimige groei van Schiphol. Al deze grote uitdagingen zijn in korte tijd verdrongen door een onooglijk klein rot-virusje dat de hele mensheid in gijzeling genomen heeft. Wie zag dat aankomen?

Je kunt je in dit leven van alles voornemen, maar je weet nooit precies wat er op je weg komt. Zo ben je gezond, plotseling zit je ziek thuis. Je herstelt en moet de weg zien terug te vinden. Het kan verkeren – er zijn niet veel dingen zeker in het leven en daarom vind ik het persoonlijk zo fijn dat het geloof me door moeilijke omstandigheden heen kan dragen.

Je zult maar alleen achterblijven…

Tussen Hemelvaart en Pinksteren – deze dagen dus – zaten de vrienden van Jezus in lockdown. Jezus was opgestaan, wat een ongelofelijk goed nieuws was dat! Maar na een aantal wonderlijke verschijningen had hij de aarde voor hun ogen verlaten om zijn vertrouwde positie bij zijn Vader weer in te nemen. Feitelijk ook goed nieuws! Maar je zult maar alleen achterblijven, zoals zijn moeder Maria… (gelukkig had Jezus zijn beste vriend Johannes als plaatsvervanger aangewezen – hij heeft ongetwijfeld heel goed voor Maria gezorgd – en omgekeerd!). Maar denk ook aan al die vrienden van Jezus die achter een gesloten deur in Jeruzalem – niet bepaald de veiligste plek voor hen in die dagen! – moesten blijven wachten op de vervulling van een bijzondere belofte. Zij zouden in elk geval niet als wezen achterblijven, Jezus had voor een bijzondere Plaatsvervanger, Trooster en Pleitbezorger gezorgd.

Heb je even tijd? Lees hieronder mijn overdenking. Heb je nog wat meer tijd? Laat dan eens van je horen via een comment.

Hartelijke groet,

Paul (ook min of meer in lockdown – al een hele tijd… maar de geest is Godzijdank vrij)

IN DE TUSSENTIJD

“Ik zal er voor zorgen dat de belofte van de Vader aan jullie wordt ingelost. Blijf in de stad tot jullie met kracht uit de hemel zijn bekleed.” (Lukas 24:49 NBV)

Blijf waar je bent. Wacht af. Ik zal er voor zorgen… De instructies zijn duidelijk.

Deze tekst sprong er uit bij het voorbereiden van deze overdenking. Mij valt altijd op dat Petrus “in de tussentijd” (tussen Hemelvaart en Pinksteren) niet zo goed op zijn handen kan zitten en direct een opvolger gaat zoeken voor de vacante positie die is ontstaan door het ‘wegvallen’ van Judas. Nergens lees ik dat hij hiervoor een instructie heeft gekregen en opvallend genoeg speelt de man die door het lot wordt aangewezen verder geen enkele zichtbare rol in het boek Handelingen. Paulus, de man die door Jezus zelf is aangewezen, moet vervolgens erg zijn best doen om geaccepteerd te worden als apostel. Dat zet mij aan het denken: heeft Petrus mogelijk iets te veel eigen initiatief genomen, geheel in lijn met zijn impulsieve karakter?

We weten het niet. Maar ik zou het wel begrijpen. Niets is zo moeilijk als gedwongen ‘niets doen’ terwijl je gewend bent om aan te pakken, leiding te geven en daadkrachtig te zijn. En welbeschouwd zitten we nu bijna allemaal in dat schuitje. We maken een versoepeling van de maatregelen mee en kruipen weer wat uit onze schulp. Sommige mensen hebben helemaal geen ‘rustige tijd van afwachten’ meegemaakt, zij moesten vol aan de bak om  – soms met gevaar voor eigen leven – andere mensen te helpen. Bijvoorbeeld op de Intensive Care.

Ik sprak met een ZZP’er die nu bijna geen opdrachten krijgt. Zijn vrouw is onderwijzeres en ziet op tegen terugkeer voor de klas vanwege haar eigen kwetsbare gezondheid. Ze houden hun kinderen voorzichtigheidshalve nog thuis. En dat is dan nog maar het verhaal van één gezin. Hoe moeilijk is het om af te wachten, te berusten en te vertrouwen dat God voor ons zal zorgen? Wat doen we in de tussentijd?

De korte periode tussen Goede Vrijdag en Pasen was een aardedonkere tussentijd. Jezus was dood. Hoe moesten zijn vrienden verder? Maar de tijd tussen Hemelvaart en Pinksteren was een wat langere – zij het minder donkere – tussentijd. Hoe konden de vrienden verder zonder Jezus’ Aanwezigheid? Wie moest in ’s hemelsnaam zijn plaats innemen? 

Heer, dank U voor uw Geest. Help ons met geduldig en gelovig afwachten.