46 ~ Ongemakkelijk kauwen op een broodje vis

Lezen: Johannes 21:1-14

Beste Johannes,

Alsof er niets gebeurd is. “Ik ga vissen”.

Petrus moet teleurgesteld zijn. In zichzelf, omdat hij niet zo trouw, stoer en standvastig is als hij zelf dacht, maar ook in zijn Meester die zijn mooie missie op een akelige manier heeft beëindigd. Het was een onvergetelijke tijd, er volgde nog wat opmerkelijke ontmoetingen… maar nu zal het wel afgelopen zijn en is het back to business. Vissen.

Ergens begrijp ik het wel. Je hebt traumatische dingen meegemaakt, bent totaal gedesillusioneerd en probeert jezelf te herpakken. Dan ga je maar doen wat je gewend was om te doen. Petrus, visserman, is niet het type dat rustig afwacht. Hij gaat maar weer aan de slag.

De anderen gaan mee – en jij was een van hen. Jezus was uit de dood opgestaan, jullie hadden hem op een wonderlijke manier weer ontmoet – maar verder was niets hetzelfde. Met elkaar binnen blijven zitten is ook geen oplossing. Gelukkig is Petrus goed in zijn vak, deze nacht zal niet op een mislukking uitdraaien.

Jullie vingen niets. Helemaal niets. In het ochtendlicht ontwaren jullie een figuur langs de oever van het meer. Hij vraagt of jullie iets te eten hebben en geeft instructies als beste stuurman aan wal. Petrus zal gedacht hebben: vooruit dan maar, op mijn manier is het niets geworden – het kan geen kwaad om dat lege visnet eens over de andere boeg te werpen, misschien heeft die vreemdeling er kijk op.

Er komen zoveel vissen in het net dat jullie het niet aan boord kunnen halen.

Jij herkent Jezus als eerste – en dat verbaast me helemaal niets. Petrus stelt me ook niet teleur, rolvast als hij is. Hij trekt gauw z’n kleren aan en stapt impulsief op de golven – die hem ook dit keer niet dragen. Zodra jullie de kant bereiken is Petrus drijfnat in staat het net vol vissen van de boot naar de Meester te slepen. De krachtpatser. Jezus had om een paar van de vissen gevraagd, maar Petrus houdt nu eenmaal niet van half werk.

De Meester heeft kennelijk ook veel verstand van visvangst. Hij heeft Petrus op eigen terrein verslagen. En hij heeft ook zelf een vuurtje aangelegd. Niet van hout, maar van houtskool. Ik heb gehoord dat hij dit meegebracht moet hebben, want ter plaatse is dat niet te vinden. Jij gebruikt een woord dat we alleen nog op een andere plaats tegenkomen in je verslag: anthrakian – houtskool. Je laat ons merken dat Petrus op een subtiele manier wordt herinnerd aan het houtskoolvuur waarbij hij hardnekkig ontkende dat hij bij Jezus hoorde. Er hoeft nu geen haan te kraaien, de boodschap komt zo ook wel luid en duidelijk over. Iemand nog trek in een broodje vis?

Zwijgend kauwen jullie samen bij het houtskoolvuur. De meest ongemakkelijke maaltijd ooit, stel ik me zo voor.

Meester, deze geschiedenis zit zo vol met lessen als dat net vol zat met vissen. Ook wij vallen graag terug op onze eigen inzichten en gewoonten. Wanneer we de regie van ons leven weer in eigen handen hebben genomen, gaan we maar weer doen wat we zelf verstandig vinden. We geloven dat we de feiten kennen, de kneepjes van ons vak beheersen – zo hulpeloos zijn we nou toch ook weer niet? Maar wat blijft er van ons zelfvertrouwen over wanneer het resultaat volledig uitblijft? Misschien moeten we dan toch maar weer naar uw aanwijzingen gaan luisteren…

Dit is een merkwaardig verhaal, Heer. Voor de derde keer verschijnt u aan uw leerlingen en niemand weet goed raad met deze situatie. Het is vooral pijnlijk voor Petrus. Honderddrieënvijftig vissen zaten er in dat overvolle net. Dat zal wel niet zonder betekenis zijn. Zoveel soorten vis, zoveel soorten mensen? U weet het precies, Heer – wij raden maar wat.

Ook wij willen wel even bij dat vuurtje gaan zitten en de warmte en het licht van de vlammen in uw ogen zien schitteren. Zien we pretlichtjes? Een broodje vis uit handen van de Meester zelf. Het smaakt zeker naar meer. En wij hebben nu allemaal iets om even zwijgend op te kauwen.

Woorden om bij stil te staan (21:12)

‘Kom,’ zei Jezus. ‘Laten wij gaan eten.’ Geen van de leerlingen durfde te vragen wie Hij was. Ze begrepen nu wel dat het de Here was.

Een lied voor bij het houtskoolvuur: Dancing On The Waves – WE THE KINGDOM