Vanmorgen luisterde ik naar een seculiere predikant die zonder schroom naar de hemel en het mysterie van het hogere verwijst: de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter. Een man die bewonderd wordt, maar die daar niet van naast zijn schoenen gaat lopen. Hij houdt ons vooral een spiegel voor en geeft tactvol commentaar op ons doen en laten. Het is de moeite waard om te luisteren naar De Wachter.
Kijken is ook een goed idee. Een inspirerende video is opgenomen in deze blogpost. Merk op hoe De Wachter aan de hand van beeldende kunst de mensen naar zichzelf laat kijken. Dat is soms pijnlijk confronterend (“Hopper is de schilder van de eenzaamheid”), origineel en tot nadenken stemmend (Mondriaans Victory Boogie Woogie als het veel te rusteloze “stratenplan van Manhattan”), of ontwapenend grappig (Malewich schilderde “het beeld dat nu in elke huiskamer hangt: de flatscreen”).
Binnenkort koop en lees ik De Wachters boek ‘De kunst van het ongelukkig zijn‘. Heeft een van jullie het inmiddels misschien al gelezen? Ik ben benieuwd naar reacties!
De kersttoespraak van onze koning was duidelijk geïnspireerd door Dirk de Wachter (zou de Vlaming bijverdienen als koninklijke speech writer?)
Paul Abspoel 
Voel je vrij en reageer