Wat gebeurt er in de rust?

De kans is groot dat voetballiefhebbers nu denken aan de instructies, de peptalk, van een coach voor zijn spelers. Tussen twee speelhelften in is het mogelijk om iedereen aan de afspraken te helpen herinneren, de tactiek op onderdelen bij te stellen, en misschien is het ook wel het moment voor wat omzettingen en wissels. Jij eruit, jij erin. Gaan!

Het bestaan is natuurlijk geen partijtje voetbal. Maar het lijkt soms wel op een wedstrijd, een competitie waar iedereen aan deelneemt alsof je leven ervan afhangt, of je jezelf er nu voor hebt ingeschreven of niet…

Gewenst kind

Laten we hopen dat je ouders jouw bestaan gewenst hebben. Maar zelfs als dat niet zo was, ben ik ervan overtuigd dat je geen ‘ongelukje’ bent maar een gewenst kind. Uit dat besef haal ik zelf ook mijn eigenwaarde. Ik was nummer zes in een gezin van acht… Altijd heb ik me welkom gevoeld, maar ook binnen zo’n groot gezin word je al voorbereid op de strijd van het bestaan. Je krijgt goede aanwijzingen en proviand mee, je leert hoe je moet omgaan met tegenslagen, hoe je jezelf kunt herpakken voor wat nog gaat komen.

Mijn ouders waren gebroken mensen die door de jaren heen genezing bij God en bij elkaar vonden. Heelheid. Niet dat het aan het eind van hun wedloop allemaal perfect was, dat punt bereikt niemand in dit leven. Maar het was wel goed. Ze hebben gedaan wat zij konden en elkaar struikelend overeind gehouden – levend vanuit vertrouwen en met de opstandingskracht van genade.

Mildheid en vergeving

Genade is een woord dat we wat zijn kwijtgeraakt. Misschien voelen we zelfs niet meer zo goed aan wat er precies bedoeld wordt. Is het iets waar je om moet smeken of is het iets dat je zomaar als geschenk krijgt aangeboden – ongevraagd en onverdiend?

Genade heeft alles met mildheid en vergeving te maken. Maar ook met inzicht in je eigen karakter en tekortkomingen. Als ik nog op zoveel punten tekortschiet, hoe zou ik jou dan steeds de maat kunnen nemen? Wie ben ik dan wel?

Liefdevolle dans

In mijn dromen mag het allemaal gebeuren. Vol betekenis of volslagen onzinnig. Angsten krijgen de gelegenheid in het niets op te lossen. Zorgen worden net zo lang rondgedraaid tot ze zelf duizelig zijn. Wensen stijgen op als gekleurde luchtballonnen om de hemel te vertellen dat het hier beneden nog zoveel mooier en beter kan. De hemel weet dat natuurlijk allang en laat me opnieuw genadig ontwaken in een werkelijkheid waar ik er zelf weer iets van mag maken.

De slaap is genadig. Zij is als een liefdevolle dans tussen hemel en aarde. Daar wilde ik eigenlijk over schrijven, maar de gedachten rollen weer over elkaar heen. De slaap is ook onbegrijpelijk, mysterieus. En toch geven we ons er elke nacht vrijwillig aan over – verlangend, zelfs. Maar wat kan er in je slaap allemaal gebeuren? Hoe weet je zo zeker dat je je ogen gerust dicht kunt doen?

Apneu. Niet in al te gevaarlijke vorm, maar het is wel iets om rekening mee te houden. En toch sluit ik mijn ogen om God te danken voor de dag die achter me ligt, zoals ik Hem vraag om een zegen voor de dag die voor me ligt. Ik ben meer een slaper en een dromer dan een bidder – denk niet dat ik buitengewoon vroom ben.

Zonde van de tijd?

Waarom zijn we doodsbang voor het einde terwijl we wel met een rustig gemoed de slaap verwelkomen? Natuurlijk, de slaap duurt maar kort, je vertrouwt erop dat je weer gewoon wakker wordt, maar waarop is dat geloof eigenlijk gebaseerd?

Ongeveer een derde van je leven breng je slapend door. Zonde van de tijd? Nee, natuurlijk niet. De slaap is genadig. Je hoeft even niet meer – je mag ontspannen, loslaten, uitrusten, bijkomen, wegdromen. Ik houd van mijn bed. En ik ben nu een paar maanden in de ruststand gezet. Een veroordeling, een opgelegde beperking? Heb ik gefaald of is ook dit een vorm van genade? Ik houd me vast aan dat laatste.

Heilzaam ritme

Ik heb er niet voor doorgeleerd maar ik meen dat de slaap een opgelegd, heilzaam ritme is. De hele natuur volgt een cyclus, alles heeft een ritme meegekregen. Ik houd van lente, zomer, herfst en winter en van de overgang van het ene seizoen in het andere. Ik verwelkom het nieuwe leven, maar geniet ook van de bloei, de melancholie en de zachte winterslaap.

Op dit blog en in dit verhaal buitelen de gedachten weer over elkaar heen. Hopelijk ontdek je er nog iets van een logische structuur in. Voor mij is schrijven een vorm van nadenken in gemeenschap. Ik deel mijn vermoeiende vragen en inspirerende dromen graag met je. In mijn slaap hoef ik dat allemaal niet te doen. Daar mag ik gewoon zijn wie ik ben – rustend in de zekerheid dat de Gever van het leven genadig is en vol van zuivere liefde. Zijn kinderen ontvangen slapend wat ze nodig hebben.