Madelief

De middag had ik lezend en schrijvend doorgebracht in de bieb. Mijn energie is nu gauw verbruikt dus toen ik tegen etenstijd terug naar huis wilde lopen moest ik even wat moed verzamelen. Ik verzin dit niet. En wat nu volgt is ook waar gebeurd.

Halverwege mijn wandeling naar huis passeer ik de ingang van een begraafplaats en rouwcentrum. Twee kleine meisjes op roze fietsjes staan bij de ingang en kleuren mijn dag. Ze knallen uit deze stemmige achtergrond en ik kijk met een glimlach naar hen terwijl ik gewoon voorbij wil lopen.

Het grootste (minst kleine) meisje begint plots naar me te roepen: “Hallo Paul, hallo Paul!” Ze lacht me toe en het andere meisje valt haar bij: “Hallo Paul, hallo Paul!”

Ik draag geen naambordje en heb geen ‘Paul’ T-shirt aan. Maar al was dat zo, ik vraag me af of ze dat al hadden kunnen lezen.

Ik houd m’n pas in en ga bij de meisjes door m’n knieën. “Hoe weet jij nou dat ik Paul heet?” vraag ik verwonderd aan het grootste meisje. “Gewoon”, antwoordt ze.

Er komen ouders dichterbij – ze stonden denk ik al op gehoorsafstand maar ik had hen nog niet opgemerkt. Ze lachen met mij mee en ik wil dit moment vasthouden.

“Mag ik een foto maken?” vraag ik. Het mag. Ik buig me naar het oudste meisje dat als eerste met pretoogjes mijn naam riep. “Nu heb jij mijn naam goed geraden, mag ik misschien ook weten hoe jij heet?”

“Madelief”, zegt ze.

“Natuurlijk. Dat had ik kunnen weten.”

Een jongetje op een fiets komt erbij staan en protesteert: “Ik sta nog niet op de foto”. Ik maak direct nóg een foto, nu van een trio, en vraag of ze zo mooi mogelijk willen lachen. Dat kost ze geen enkele moeite.

“Mijn knuffel heet ook Paul”, zegt het jongetje zodra we doorlopen of verder fietsen.

Vandaag wil ik alles wel geloven.