Een zee van goud, een oceaan van verdriet – Monument MH17 Vijfhuizen

Gistermiddag heb ik bloemen gefotografeerd in Haarlemmermeer. Ik realiseerde me dat er een grote hoeveelheid zonnebloemen in Vijfhuizen te zien is – zij het dat dit geen plek is voor zomaar wat foto’s maken. Het monument ter nagedachtenis van de slachtoffers van de MH17 ramp* ligt er wat verscholen bij. Tussen Vijfhuizen en de enorme hoogspanningskabels langs de Drie Merenweg tref je een veld vol zonnebloemen, een zee van goud. Ik heb als televisiekijker die indrukwekkende rij met rouwwagens voor ogen, maar ik had geen persoonlijke, directe betrokkenheid bij dit leed. Een blik op de foto’s, knuffeldiertjes, sjaaltjes en andere betekenisvolle symbolen die mensen bij de boom van hun geliefden hebben geplaatst laat je ook iets ervaren van de oceaan van verdriet waar deze mensen in gestort zijn.

Ik moet zeggen: het monument is met respect en liefde ontworpen en uitgevoerd. Er is niets te verzinnen om het enorme verlies van deze mensen te compenseren, maar onze overheid heeft zich wel van haar beste kant laten zien bij de respectvolle omgang met het verdriet en verlies van zoveel mensen.

Mag je genieten van schoonheid op zo’n plek? Ja, ik denk dat dit juist de bedoeling is. Er is troost te vinden in schoonheid. En veel symboliek. Een zonnebloem die geknakt is, een bloem die hoopvol boven het veld uitsteekt, een hart van goud met een onnavolgbaar patroon… het is om stil van te worden.

* Kun je een moedwillige misdaad een ramp noemen? Voor de nabestaanden is het dat in elke geval óók… Het feit dat dit onmetelijke verdriet veroorzaakt is door menselijk handelen, maakt het extra pijnlijk. Daar komt de glasharde ontkenning, schandalige miskenning en leugenachtige propaganda van de Russische overheid nog eens overheen. Maar het recht zal zegevieren en liefde wint.