Mannenwerk

Ik was vroeg wakker vandaag. Tot zover niets nieuws. Maar de rest van de buurt is ook vroeg wakker – dankzij ONS. Buiten klinkt het liefelijke geluid van een stenenzaagmachine. Nu kunnen de buren niet meer de blèrende radio horen die de mannen mee hebben genomen om de sfeer te verhogen. Het wordt gezellig in de achtertuin van de familie Abspoel te Hoofddorp. Kom maar eens kijken wanneer het af is (en neem gerust iets lekkers mee).

STORM

Ik mag helemaal niet zeuren over die storm van afgelopen week. De hele dag zat ik lekker thuis te werken. Wel ging ik even buiten kijken om te zien of de schoorsteen er nog op zat. Gelukkig – geen probleem. Of het moest die dakpan zijn die vlak boven ons Veluxraam was losgeschoten en op het moment van schrijven nog altijd panklaar ligt om gezellig door het dubbele glas naar binnen te duiken.

DAKHAAS

Ik dacht: vroeger deed ik dit ook zelf. Dus met behulp van een klein huishoudtrappetje stapte ik moedig naar buiten op het schuine dak. Nee wacht, zo ging het niet. Ik deed dat raam open, probeerde mijn te dikke lijf naar buiten te wurmen, maar bedacht toen dat het geen wijs plan was om met mijn hoofd eerst naar beneden te gaan. Daarom slingerde ik mijn linkerbeen door het venster, gevolgd door mijn even lenige rechterbeen… en toen stond ik op de dakkapel. Nou ja, ik gleed er naartoe en bleef met mijn gympies in het water staan. Mijn oudste dochter, die wel een helder verstand heeft, voegde mij toe: “Pap, dat moet jij niet doen. Daar ben je niet voor gebouwd”.

KLEM

Dapper en bedachtzaam als ik ben, heb ik rustig de omgekeerde route afgelegd en kroop ik – nu wel met het hoofd vooruit – terug het Veluxraam door. Ik kan in elk geval melden dat ik het geprobeerd heb en dat ik hoogstpersoonlijk de situatie ter plaatse in ogenschouw genomen heb, zoals een generaal dat aan het oorlogsfront pleegt te doen. De losse pan ligt op de vierde rij onder de nok. De mariniers kunnen aan de slag – ik ga even koffiezetten.

Ik heb de baas van de stoere stratenmakers / tuinmannen gevraagd of er misschien vandaag iemand voor mij het dak op kan klauteren om die ene losse dakpan terug te schuiven op de plaats waar hij hoort: lekker klem tussen zijn hooggeplaatste vrienden. Klusje van niets! Hij gaat vandaag even kijken wat er te regelen valt. Ik weet het – dit is klein leed – en stof voor volgende Sinterklaas-surprises. Gelukkig leest niemand van mijn familie deze blogs.

LESSEN

Ja mensen, er moeten weer lessen worden geleerd. De tuinmannen en stratenmakers zijn gekomen nadat ik met Hemelvaart vorig jaar zelf moedig begonnen was aan de voortuin. En echt, ik weet hoe dat moet. De stenen zouden weer – schoongemaakt en wel – eigenhandig door mij teruggelegd worden in een mooi patroon. Ik kan dat. Maar ik ben er wel dagen mee bezig en ’s avonds kun je me opvegen. Je zou het niet zeggen, maar ik ben vorig jaar zesenvijftig geworden. Natuurlijk kan ik nog een stoepband optillen, maar daarna sta ik een week vast in één positie. Niet verstandig dus.

BINNENWERK

Casper van Andel (huur die man in!) kwam me even helpen omdat een eigenwijze conifeer zich hevig verzette tegen ontworteling. Hij zag mijn dappere pogingen tot het aanleggen van een straatje en gaf wat milde kritiek gevolgd door: “Je kunt het ook door ons laten doen.” Eh ja. Maar dat kost geld. En dat geld hebben we eigenlijk wel. En het hoeft ook niet de hele wereld te kosten, maar we hebben er straks wel jarenlang plezier van. En ik kan naar binnen gaan. Vrije dagen gebruiken om eenvoudige klussen te doen, wat te wandelen, te fotograferen, musea te bezoeken en op adem te komen langs het strand zoals het een man van middelbare leeftijd betaamt. En op die dagen dat ik niet vrij ben (meestal dus) kan ik mooie boeken maken. Misschien is dat een strakker plan?