Zelf heb ik nooit gekozen voor het protestantisme. Ik ben – net als zovelen – geboren in een gezin dat zich thuis voelde in een van de vele vertakkingen van de protestantse stroom. Ik heb het geloof omarmd als een Persoon: Christus vormt het hart van mijn overtuiging – Hij is mijn Voorbeeld, Verlosser en Heer. Veel van wat in de Bijbel staat en in kerken geleerd wordt roept vragen bij me op, soms ook weerstand. Als ik het lastig vind om mijn mening over een onderwerp te bepalen kijk ik naar Jezus en vraag ik: aan welke kant zou Hij staan?
Ik ben in de loop der jaren gematigder geworden, minder stellig. Het zou wel erg toevallig zijn als ik nét in dat ene stroompje van de geloofsdelta ronddobber waar men het ‘precies goed’ begrepen heeft. Ik ben voorzichtiger in mijn oordeel geworden. Naar, net als de man naar wie ik vernoemd ben (Paulus), ben ik dankbaar dat ik het geloof behouden heb, de goede strijd mag strijden en leven mag in een gemeenschap van (min of meer) gelijkgestemden. Ben ik blij met de Reformatie? Ja en nee.
GEBED OM EENHEID
Jezus heeft voor zover ik kan nagaan nooit veel voor zichzelf gevraagd. Ook op dat gebied is hij een inspirerend Voorbeeld. Maar in het bekende hogepriesterlijk gebed is dit wat Hij aan God, zijn Vader vraagt: dat wij – degenen die door het geloof bij hem horen – samen één zullen zijn.
(Johannes 17 uit de HSV)
De ongelofelijke verdeeldheid onder volgelingen van Christus is niet iets om trots op te zijn. Op basis van Jezus’ gebed is het een verdrietige zaak dat christenen het over zoveel dingen kennelijk niet eens kunnen worden. Op mijn manier probeer ik in privésfeer, werk en kerk de verbinding te zoeken met medegelovigen – zonder me af te zetten tegen mensen die een andere levensovertuiging hebben.
Toch kost het me soms moeite om – met mijn protestantse DNA – over sommige verschillen in geloofsbeleving heen te stappen die ik bij mijn rooms-katholieke broers en zussen waarneem. Ik ben zeker gevoelig voor de mystieke en esthetische kant van het katholicisme en ik heb grote waardering voor de rijke geloofstraditie en voor al het goede dat katholieke geloofsgenoten door de eeuwen gedaan hebben en nog altijd doen (zonder m’n ogen te sluiten voor misstanden – maar deze kun je m.i. overal aantreffen waar mensen samenleven).
KATHOLICISME
Deze zomer was ik met Lydia op Malta (qua katholicisme alleen te overtreffen door Vaticaanstad) en vorige week keek ik – samen met mijn broer Frank – mijn ogen uit in Portugal. De schoonheid van veel zaken die de rooms-katholieke kerk in deze wereld brengt is onmiskenbaar. Als protestants jongetje van evangelische snit voel ik me in die omgeving overweldigd. Wat wordt er in opdracht van de Roomse kerk nog altijd een prachtige kunst gemaakt!
Tegelijkertijd kijk ik met grote moeite naar de plaats die beelden in de eredienst krijgen en naar de uiterlijke devotie die ik maar moeilijk kan rijmen met de leer van Jezus. Oudere vrouwen die op hun knieën al biddend, zingend en prevelend over dat kolossale plein in Fátima schuiven. Is dat wat Christus vraagt? Kaarsen die verkocht en verbrand worden – op grote schaal. Het verbaast me en het ontregelt me. Zoals er veel zaken in mijn geloofstraditie zullen zijn die bij anderen weerstand of zelfs afkeer oproepen.
SPIJT
Het spijt me dat de kerk zo verdeeld is – al wil ik er ook graag ‘eenheid in verscheidenheid’ in blijven zien. Het spijt me dat het mij persoonlijk zo’n moeite kost om van harte de oversteek te maken. Misschien kost het meer tijd. Mogelijk hebben we zelfs de eeuwigheid nodig om alle verschillen te waarderen.
Paul Abspoel 
Voel je vrij en reageer