Wij zijn klein. Maar ons buitenland is enorm.

Gisteren een dagje Buchmesse in Frankfurt ondergaan. Zo voelt het: je wordt ondergedompeld in een enorm zwembad vol mensen, talen, klanken, beelden en andere zintuiglijke indrukken. Ik geniet ervan, maar het is ook een overdosis omdat ik zoveel indrukken opsla en moet verwerken. Gelukkig is het geen tropisch zwemparadijs, het blijft wel Duitsland dus alles is koel en keurig. Ik houd van ons naastgelegen buitenland en stel onderweg altijd weer vast hoe groot en mooi ons buurland is, of, hoe klein en volgebouwd ‘wij’ zijn. WE DOEN NIET MEE

Ik ben uitgever bij een kleine uitgeverij in een beperkt taalgebied met een heel specifieke focus. Zelf meet ik 1.75 – maar alleen als ik op mijn tenen sta. Dat houdt het overzichtelijk. Maar op zo’n grote beurs maakt je kleinheid je ook bescheiden en een tikkeltje onzeker. Doet het ertoe dat wij in die reusachtige bibliotheek van ideeën en beelden een heel klein kastje mogen vullen? Maken we wel verschil?

Soms denk ik: we doen niet mee. Binnen ons kleine paralleluniversumpje voelen we ons de baas van het buurthuis, maar boven onze hoofden worden de echte beslissingen genomen in gemeenteraden en parlementen. Ik kan me wat laten intimideren door de omvang, de massaliteit van deze enorme wereld van ideeën.

Ik stel de vraag hier wel, maar in mijn hoofd en hart heb ik het antwoord allang gevonden. We doen wel degelijk mee! Het maakt groot verschil dat wij bestaan. Je hoeft niet bij Penguin Random House te werken om een deuk in het universum te kunnen slaan. Wij zijn ARK MEDIA!

Een paar jaar geleden verzuchtte ik het tegen oud-collega en naamgenoot Paul Whitton: “Does it really matter, Paul? Are we making any impact at all?” Paul Whitton was tijdens de beursdagen altijd zo geconcentreerd als de empire in zijn stoeltje in de finale op het Centre Court van Wimbledon. Zijn ogen schoten voortdurend heen en weer en hij miste geen punt. Nu viel hij even stil, maar daarna antwoordde hij beslist: “Yes. We are making a difference. We are salt and light.”

HET BUITENLAND IS OOK VAN ONS

Er is een tijd geweest dat ik het niet zo leuk vond om een algemene boekhandel binnen te lopen. Ik zocht naar het plankje met christelijke boeken en zag daar een paar bijbels en iets van Toon Hermans, Nel Benschop en Rien Poortvliet. Ik wist dat we met alle christelijke uitgeverijen uit ons land met gemak die hele winkel konden vullen met lezenswaardige, kleurrijke boeken, maar we waren (en zijn) aangewezen op ons eigen gezellige buurthuis: de plaatselijke christelijke boekhandel waar vakmensen en vrijwilligers met veel toewijding ‘onze’ uitgaven aan de mens brengen. Aan de gelovige mens, want de rest loopt bij de snackbars van Ako en Bruna en de eliterestaurants van de literaire boekhandel.

Maar ik kijk niet meer zo. We zijn klein maar dapper. Ons drassige laagland is van beperkte omvang en we kunnen niet meer goed voetballen, maar er zijn 24 miljoen Nederlandstaligen en onze economie staat wereldwijd al jarenlang in de top-10 van de meest concurrerende economieën ter wereld. Het buitenland moet rekening houden met ons.

MENSEN VAN HET WOORD

Ik woon in een polder – how low can you go? – 4,5 meter onder de langzaam stijgende zeespiegel. De bodem klinkt in, onze horizon stijgt en we hebben al de hoogste hemel ter wereld. Het buitenland is intimiderend groot maar het is ons buitenland. We gaan boeken maken die in ons taalgebied steeds meer opgemerkt gaan worden. Grensoverschrijdende uitgaven die als papieren zendelingen onbevreesd de wereld intrekken. We doen dat al, maar er komt meer. Want wij zijn mensen van het Woord, volgepompt met liefde, genade en inspiratie en we strijden aan de kant van de Winnaar.

Ik weet uw werken; zie, Ik heb een geopende deur voor u gegeven, en niemand kan die sluiten; want gij hebt kleine kracht, en gij hebt Mijn woord bewaard, en hebt Mijn Naam niet verloochend. (Openbaring 3:8)