Na 2016 dachten we dat het wel even genoeg was met het wegvallen van geliefde muzikanten, maar het leven gaat door – en het sterven klaarblijkelijk ook. Chris Cornell, ooit frontman van Soundgarden, doofde zijn eigen licht (afgaand op de laatste berichten). Wat een verlies voor de muziek, maar meer nog: wat een verlies voor de mensen die om hem heen stonden en die hem zullen missen. Wie sterft er werkelijk alleen?
RUIMTE
Morgenavond hebben we (mijn muziekbroers Rob en Ronald) weer ‘muziekavond’. Dit gebeurt om de paar maanden – zonder echte regelmaat. Bij toerbeurt kiezen we als gastheer een thema. Voor morgen staat ‘ruimte’ op het programma, op uitnodiging van Rob. Mijn muzieklijstje was al klaar (op een enkel nummer na) en Black Hole Sun van Soundgarden stond daartussen. Ik hield er rekening mee dat ik niet als enige aan dit nummer gedacht had, maar de song is te mooi om niet te beluisteren en I Nearly Forgot My Broken Heart had ik al eens laten horen. Ik was echt overdonderd door dit nummer toen ik het in een talkshow (ik meen David Letterman) in live-uitvoering hoorde.
Ik houd van muziek, maar ben ook zeer geïnteresseerd in de lyrics. Black Hole Sun is – zoals veel grunge nummers (denk aan Nirvana) een somber, wat naargeestig nummer. Uit deze woorden spreekt het verlangen om geheel op te gaan in een zwart gat, te verdwijnen in het niets. Uit de andere song, I Nearly Forgot My Broken Heart, blijft vooral deze regel in mijn hoofd zingen: ‘Try to take a picture of the sun – And it won’t help you to see the light…’
LICHT EN DUISTERNIS
Eerder schreef ik over het boek van Joost Zwagerman, De stilte van het licht (blogpost is inmiddels gearchiveerd) – over het verlangen van de auteur om in het niets te verdwijnen. Voor mij, levenslustig als ik ben, een onbegrijpelijke drift – al kan ik me wel voorstellen dat ‘niet meer bestaan’ aantrekkelijk kan zijn voor gevoelige mensen die zwaar lijden aan het leven. Ik heb geen enkel oordeel over een daad van suïcide. Hoe radeloos moet een mens zijn om zichzelf van het leven te beroven? Maar persoonlijk geloof ik niet dat er aan het einde van de levensreis een zwart gat opdoemt waarin je verdwijnt als in het ‘niets’. De stilte van het licht klinkt aantrekkelijker dan de kilte van het niets. ‘Hang my head, drown my fear – Till you all just disappear’… het zijn woorden die na het nieuws van Cornell’s dood somber nadreunen.
Het beeld van de zon, verblindend en te groots om te omvatten – spreekt me aan. Het licht, machtig winnend van de duisternis, kan niet werkelijk worden begrepen. Kijk er te lang in en het wordt je zwart voor ogen. De sombere cyclus van ‘here we go round again’ zou kunnen wijzen op de terugkerende pijn van verlies en verraad – een lijden dat je langzaam de levenslust kan ontnemen. Mijn God, wat jammer en verdrietig is dit. Zoek naar het licht en ga niet onder in de duisternis, zou ik tegen ieder mens willen zeggen. RIP Chris Cornell – het leven zal je missen, je muziek blijft klinken.
Black Hole Sun
In my eyes, indisposed
In disguise as no one knows
Hides the face, lies the snake
The sun in my disgrace
Boiling heat, summer stench
‘Neath the black the sky looks dead
Call my name through the cream
And I’ll hear you scream again
Black hole sun
Won’t you come
And wash away the rain
Black hole sun
Won’t you come
Won’t you come
Stuttering, cold and damp
Steal the warm wind tired friend
Times are gone for honest men
And sometimes far too long for snakes
In my shoes, a walking sleep
And my youth I pray to keep
Heaven send Hell away
No one sings like you anymore
Black hole sun
Won’t you come
And wash away the rain
Black hole sun
Won’t you come
Won’t you come
Black hole sun
Won’t you come
And wash away the rain
Black hole sun
Won’t you come
Won’t you come
Hang my head, drown my fear
Till you all just disappear
Black hole sun
Won’t you come
And wash away the rain
Black hole sun
Won’t you come
Won’t you come
Black hole sun
Won’t you come
And wash away the rain
Black hole sun
Won’t you come
Won’t you come
I Nearly Forgot My Broken Heart
Every time I stare into the sun
Trying to find a reason to go on
All I ever get is burned and blind
Until the sky bleeds the pouring rain
When you came along the time was right
Pulled me like an apple red and ripe
Wasn’t very long you took a bite
And did me wrong, and it serves me right
And I nearly forgot my broken heart
It’s taking me miles away,
From the memory of how we broke apart
Here we go round again, again
Every little key unlocks the door
Every little secret has a lie
Try to take a picture of the sun
And it won’t help you to see the light
Every little word upon your lips
Makes a little cut where blood pours out
Every little drop of blood a kiss that I won’t miss
Not for anything
And I nearly forgot my broken heart
It’s taking me miles away,
From the memory of how we broke apart
Here we go round again
Every single feeling tells me this is leading to a heart
In broken little pieces and you know I need this
Like a hole in the head
Every single feeling tells me this is leading to a heart
In broken little pieces and you know I need this
Like a hole in the head
And I nearly forgot my broken heart
It’s taking me miles away,
From the memory of how we broke apart
Here we go round again
And I nearly forgot my broken heart
It’s taking me miles away,
From the memory of how we broke apart
Here we go round again
Here we go round again
Here we go round again
Here we go round again
Paul Abspoel 
Voel je vrij en reageer