Tranen door de verf

In mijn vorige blogpost schreef ik een langer verhaal over een bezoek van een paar dagen aan Friesland. Op de laatste dag – nu een week geleden – ging ik met mijn broer Frank naar het Jopie Huisman Museum in Workum. Ik was daar al eerder geweest, maar dat is inmiddels een flink aantal jaren geleden.

Nu ging ik naar binnen met een apparaatje waarmee je een audio-rondleiding kon volgen. Dat was onmisbaar tijdens het bekijken van de documentaire die getoond werd, maar ik houd er niet van om naar schilderijen te kijken met een stem in mijn oor. Ik wil zelf kijken en geraakt worden door wat ik zie. Natuurlijk kan ik het niet laten om wel alle bijschriften te lezen…

Soms is er één schilderij of kunstwerk dat me bijzonder raakt als ik ergens een museum bezoek. Dat was ook nu het geval. Het schilderij dat Jopie maakte van zijn verdrietige vader, staand in de deuropening bij de kamer waar zijn gestorven vrouw ligt, ontroerde me zeer. ‘Hij had niets meer…’ – woorden van die strekking staan erbij. En: ‘De tranen zijn er doorheen geverfd’.

Deze week sprak ik met een bejaarde vrouw die onlangs haar man verloor nadat ze een leven lang alles samen gedeeld hadden. Ze hadden elkaar als kinderen al leren kennen en hun levens waren echt vervlochten met elkaar. Het verlies van je levenspartner op hoge leeftijd moet ook voor jezelf een vorm van sterven zijn. Maar – genoeg woorden. Kijk en voel mee.

Oh, dit nog. Mijn broer Frank luisterde wel naar de audio-rondleiding. Het schijnt dat Jopie Huisman over dit schilderij gezegd heeft dat het ‘het mooiste schilderij is van een huilende vader’. Grootspraak? Ik denk dat hij gelijk heeft.