President Trump. En wat als het meevalt?

Vandaag ben ik te druk met werk om mezelf zorgen te gaan zitten maken over de nieuwe president van de Verenigde Staten. Gisteravond zei ik voor het slapen gaan tegen mijn vrouw: ‘Ik heb er geen goed gevoel over, maar we zullen het zien’. Vannacht werd ik om 5 uur wakker, luisterde ik even naar het nieuws, voelde al aan dat de verkiezingen niet de president hebben opgeleverd die ik gewenst had. Maar ja, ik kan wensen wat ik wil, ik heb er niets over te zeggen en over de kandidaat die verloren heeft ben ik ook niet enthousiast. President Trump. We zullen er aan moeten wennen.

Onderweg naar kantoor hoorde ik vanmorgen in de auto de speech van de overwinnaar. En ik moet zeggen: als deze man werkelijk gaat doen wat hij nu zegt – zou het ook mee kunnen vallen. Moeten we dan nu ineens geloven wat deze populist zegt nadat hij maandenlang negatief in het nieuws geweest is met feitelijke onwaarheden, glasharde ontkenningen, lelijke beschuldigingen en pijnlijke uitglijders? Nee, dat moet niet. Maar ik sluit niet uit dat er nu – na de keiharde strijd – een andere fase is aangebroken en dat de bokshandschoenen in de kast verdwijnen.

Trump heeft eerst een serie republikeinse tegenkandidaten verslagen. In de eindronde stond hij tegenover een ervaren politica en echtgenote van een voormalige president. Ook deze strijd heeft hij – tegen verwachtingen en opiniepeilingen in – gewonnen. En nu staat de ene helft van het publiek buiten de boksring te dansen en te huppelen, terwijl de andere helft er verslagen bij is gaan zitten. Met het ongeloof in de ogen.

Hoe nu verder? We zullen het zien. Mijn hoop is dat Trump een genadeloze straatvechter blijkt te  zijn en dat er voldoende mensen om hem heen staan om dit ongeleide projectiel in bedwang te houden. Natuurlijk, het gaat altijd zo – na de overwinning worden er ineens verzoenende woorden gesproken. Maar wat als hij het meent? Wat als hij straks de dreigingen en beschuldigingen tegen Hillary intrekt en haar verder met rust laat? Wat als het hem lukt om toch de rijen te sluiten en het land weer te herenigen. Ik weet het, het is wishfull thinking – maar ik hoop dat het zo zal gaan. En ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als hij (op het nippertje) verloren had en de fanatieke achterban in heel het land de straat op was gegaan. Ik hoop dat de democraten goede verliezers zijn en dat deze nieuwe president ons – opnieuw tegen alle verwachtingen in – positief gaat verrassen. Als hij de woorden van zijn dankwoord werkelijk meent, krijg ik voorzichtig weer wat hoop.