Piep

Ik lig er niet wakker van. Maar als ik wakker lig, hoor ik ’m wel. De PIEP. In beide oren. Geen tijdelijk bliepje maar een aanhoudende fluittoon die klinkt als een hoog elektronisch signaal. Inmiddels ben ik eraan gewend, maar storend blijft het wel!

Aan dergelijke gehoorbeschadiging is feitelijk niets te doen. Ik geloof niet dat dit het gevolg is van keiharde muziek bij concerten of in een hoofdtelefoon. Het is wel zo dat ik een aantal concerten heb gehoord die erg luid waren (Bruce Springsteen, bijvoorbeeld), maar dat is niet heel vaak gebeurd en ik heb de laatste jaren ook beschermende oordopjes in. Dat blijft een vreemd fenomeen – een beetje als met een zonnebril op naar de film gaan. Maar het moet, om erger te voorkomen.

Ik hoor op dit moment in mijn linkeroor een aanhoudende fluittoon. Rechts ook, maar zachter. Aan die kant tjilpen er ook wat kleine vogeltjes mee. Een soort minivolière die ik constant onderdak bied in mijn toch al te volle hoofd.

Ik vat de pieptonen nu maar op als signalen die me laten weten dat mijn gehoor ‘aan’ staat en dus functioneert

Dit is geen klaagzang. Ik wil er gewoon eens over schrijven zoals ik m’n leven lang al over alles schrijf wat me raakt, verwondert of bezighoudt. Deze kwaal hoort bij mij zoals een ander een bril draagt of hoofdhaar verliest. Je vraagt er niet om, je krijgt het er gratis bij als je de vijftig passeert (en als je pech hebt nog veel eerder).

De tinnitus – de niet zo sexy naam voor een niet zo’n aangename kwaal die ook als ‘oorsuizen’ wordt aangeduid – is een ongenode gast. Ik kan, als ik dat wil, er een groot probleem van maken. Ik kies ervoor om dat niet te doen. Acceptatie en berusting zijn de remedies die ik zelf in huis heb. Ik vat de pieptonen nu maar op als signalen die me laten weten dat mijn gehoor ‘aan’ staat en dus functioneert. Een man die een been mist kan de rest van zijn leven jammeren over het gemis door de amputatie, maar hij kan zich ook verheugen over z’n gezonde ledematen en daar het beste uit halen. Zo’n man wil ik graag zijn, al moet ik hinkelen of steun zoeken.

Meestal denk ik er niet aan omdat er gelukkig tal van andere geluiden zijn die de tinnitus overstemmen

Mocht je mij spreken, houd er dan rekening mee dat ik in een rumoerige omgeving niet alles versta. Kom gezellig dichterbij en vergeef me mijn verzoeken om herhaling. Ik ben gelukkig vrij goed geworden in raden, maar af en toe gok ik totaal verkeerd en valt er weer eens iets te lachen. Zoals die keer dat ik bij een presentatie een ‘tip’ op papier zette terwijl alle andere aanwezigen in de zaal braaf een ‘kip’ tekenden – geheel volgens de instructies van de spreker die ons vervolgens ook op papier een uil liet produceren. Op dat moment merkte ik dat ik opdracht 1 verkeerd verstaan had. En ik zat op de eerste rij, vlak bij de spreker…

Piepen en fluittonen dus. Het ongevraagde concert van mijn leven. Het zij zo. Meestal denk ik er niet aan omdat er gelukkig tal van andere geluiden zijn die de tinnitus overstemmen. Zoals mijn eigen stemgeluid waarmee ik anderen voortdurend de oren van het hoofd lul. Sorry. Ik heb nu eenmaal veel te vertellen en ik ben een dankbaar en mededeelzaam mens. En om gepast af te sluiten, het was Henny Vrienten van Doe Maar die bij een reünieconcert van zijn oude band de titel ‘Alles doet het nog’ voorstelde. That’s the spirit.